Loet Spaanstra

Inmiddels is het bijna veertig jaar geleden dat ik als maatschappelijk werker startte in de klinische psychotherapie. Aansluitend werkte ik in het AMW en de verslavingszorg (CAD). Omdat ik meer uren kon maken bij een SPD (het huidige MEE), aanvaardde ik een functie als MW/consulent arbeid. Zo betrad ik de arbeidsmarkt, via de arbeidstoeleiding van mensen met verstandelijke beperkingen en door het organiseren van relevante netwerkoverleggen. De resultaten leverden me een baan als leidinggevende op en een coachingsopleiding bij de HVA. Naderhand zette ik mijn werkzaamheden als lijnmanager voort in de gehandicaptenzorg, als projectleider in een jeugdgevangenis en als medewerker woonmilieu bij het Pieter Baan Centrum.

Omdat het werkaanbod voor (interim)managers stagneerde, richtte ik samen met anderen een re-integratiebedrijf op. Spoedig voerde ik verschillende opdrachten uit voor het UWV en als jobcoach begeleidde ik mensen op de werkvloer. Recenter (2016) scheidde ik me af en legde ik zelfstandig de basis voor een kleine arbodienst. In de wereld van het verzuim bekwaamde ik me als casemanager, bedrijfsmaatschappelijk werker, teamtrainer en/of re-integratiecoach. Als aanvulling daarop volgde ik een opleiding tot vertrouwenspersoon, zowel voor ongewenste omgangsvormen als integriteit.

Tijdens gesprekken heb ik aandacht voor communicatie, houding en gedrag. Een terugkerend thema is: wie is nu waar verantwoordelijk voor (privé en werk) en is dat wel een juiste veronderstelling? Zijn er duidelijke doelen in de organisatie en stemmen die overeen met die van jou? Worden resultaten geëvalueerd? Zijn processen goed ingericht en bestaat er een cultuur die samenwerken – het erkennen van onderlinge verschillen – aanmoedigt?

Bij het lijden van mensen past slechts compassie, met geduld en open vragen.